Kind van het platteland...
Ik groeide op in een liefdevol en warm nest in een landelijke omgeving. Ging later samenwonen in de stad en kwam, 7 jaar later, weer terug naar het platteland…
Die jaren in de stad heb ik me nooit gerealiseerd hoe zeer ik het leven “op de buiten” eigenlijk wel miste… Als workoholic was ik daar immers absoluut niet mee bezig, toen.
Ik was vergeten wat er in de natuur gebeurde, in ieder van de
4 seizoenen…
Ik wist niet meer dat er nog zoveel prachtige dieren ‘vrij’ in de natuur leefden… en dat ze zo mooi en kleurrijk waren… Overvliegende eenden met een glanzend witte borst en fel oranje bek, wonderlijk contrasterend tegen een helderblauwe hemel… Een hermelijn in witte wintervacht… Fazantenmannetjes met veren in warme roest- en herfstkleuren… Reigers, vinken, hazen, een uil, een specht,…
Ik kende de geluiden van de natuur niet meer…een wonderbaarlijk spektakel van noten en klanken, melodieën en refreinen die steeds weer terugkeren…
Ik had geen idee meer welke fruitsoort en welke groenten eigen aan het seizoen waren… Behalve dan dat van de aardbei! Want de eerste aardbeien waren er altijd bij mijn verjaardag… mijn favoriete fruit al in mijn kindertijd, uit de tuin van mijn ouders… toen nog met veel suiker!
De eerste zomer in Donk ging er een nieuw leven voor mij open… Een leven waar de eenvoudige, maar warme en diepmenselijke elementen van het leven en de natuur een grote rol speelden…
Een anekdote, ik herinner het me nog alsof het gisteren was… Het was een stralend mooie zomerdag, midden in de week. Mijn vader was volop bezig met de verbouwingen, ik kwam in de loop van de namiddag een kijkje nemen, maar kon niet binnenrijden: er stond een tractor voor de poort. Ik parkeerde wat verder en kwam aangewandeld.
Prachtig was het tafereel voor mij, dat ik alleen maar kende van één van mijn talrijke reizen naar verre en zuiderse landen: onder de poort, beschutting zoekend voor de zon, zaten zes mannen op een rij, op een oude eiken balk… allen in landbouwers- en werkkledij, hoewel de meeste de pensioenleeftijd al gepasseerd waren! Als antwoord op twaalf vragende ogen naar mij gericht zei ik: ”Hallo, ik ben Els en ik woon hier”…!
Al van in die eerste zomer – ik ben een echt zomermens – groeide het idee: dit prachtig gevoel van de natuur, van eenvoudige mooi menselijke gevoelens, dit wil ik ook anderen weer laten (her)ontdekkken, hier… in “Donk city”… !